DÍA CELSO EMILIO

Un día especial para unha persoa especial que tivo sempre o sentimento máis profundo gardado para a súa prezada Galicia. A Celso Emilio gustáballe chamar ás cousas polo seu nome, ir de fronte, e así nolo deixa ver neste fermoso poema que transmite un forte amor cara a nosa lingua, o galego, e que hoxe máis ca nunca debemos cantar todos ben alto.

Oxalá as musas que inspiraron ao poeta de Celanova iluminaran o camiño dos que hoxe deciden e manipulan o futuro do primordial símbolo da nosa identidade cultural coma galegos. 

Unha versión moderna e orixinal do poema de Celso Emilio demostra que calquera lingua é apta para todo aquilo para o que os propoñamos usala!!
 

DEITADO FRENTE AO MAR

Lingoa proletaria do meu pobo,

eu fáloa porque sí, porque me gosta,

porque me peta e quero e dame a gaña;

porque me sai de dentro, alá do fondo

dunha tristura aceda que me abrangue

ao ver tantos patufos desleigados,

pequenos mequetrefes sin raíces

que ao pór a garabata xa nan saben

afirmarse no amor dos devanceiros,

falar a fala nai,

a fala dos abós que temos mortos,

e ser, co rostro erguido,

mariñeiros, labregos do lingoaxe,

remo i arado, proa e rella sempre.

Eu fáloa porque sí, porque me gosta

e quero estar cos meus, coa xente miña,

perto dos homes bos que sofren longo

unha historia contada noutra lingoa.

Non falo pra os soberbios,

non falo pra os ruis e poderosos,

non falo pra os finchados,

non falo pra os valeiros,

non falo pra os estúpidos,

que falo pra os que agoantan rexamente

mentiras e inxusticias de cotío;

pra os que súan e choran

un pranto cotidián de volvoretas,

de lume e vento sobre os ollos núos.

Eu non podo arredar as miñas verbas

de tódolos que sofren neste mundo.

E ti vives no mundo, terra miña,

berce da miña estirpe,

Galicia, dóce mágoa das Españas,

deitada rente ao mar, ise camiño...