A AMIZADE

Esta fermosa historia que transcribo é un agasallo dun amigo da Coruña que quero compartir con todos vós porque de certo que, igual ca min, todos tedes moitos amigos que non vedes e  cos que compartides moitas cousas fermosas aínda que fiquen físicamente moi lonxe. 

Estou de acordo cunha cousa que dis Xoán, os amigos son o tesouro máis grande que posuímos, polo menos eu síntome afortunada de ter os amigos que teño. Mil grazas pola historia. Non deixes de escribir.

 Dous homes, ambos os dous moi enfermos, ocupaban o mesmo cuarto dun hospital. A un permitíaselle sentarse na súa cama cada tarde, durante unha hora para axudarlle a drenar o líquido dos seus pulmóns. A súa cama daba á única ventá do cuarto.

O outro home tiña que estar todo o tempo boca arriba. Os dous charlaban durante horas. Falaban das súas mulleres e as súas familias, os seus fogares, os seus traballos, a súa estanza no servizo militar, onde estiveran de vacacións... E cada tarde, cando o home da cama xunto á ventá podía sentarse, pasaba o tempo describindo ao seu veciño todas as cousas que podía ver dende a ventá.

O home da outra cama empezou a desexar que chegasen esas horas, en que o seu mundo se ensanchaba e cobraba vida con todas as actividades e cores do mundo exterior. A ventá daba a un parque cun precioso lago. Parrulos e cisnes xogaban na auga, mentres os nenos o facían coas súas cometas. Os mozos namorados paseaban da man entre flores de todas as cores do arco da vella. Grandes árbores adornaban a paisaxe, e podíase ver na distancia unha bela vista da liña da cidade.

O home da ventá describía todo isto cun detalle exquisito, o do outro lado do cuarto pechaba os ollos e imaxinaba a idílica escena. Unha tarde calorosa, o home da ventá describiu un desfile que estaba a pasar. Aínda que o outro home non podía oír a banda, podía velo cos ollos da súa mente, exactamente como o describía o home da ventá coas súas máxicas palabras.

Pasaron días e semanas. Unha mañá, a enfermeira de día entrou coa auga para bañalos pero encontrou o corpo sen vida do home da ventá, que morrera pracidamente mentres durmía. Encheuse de pesar e chamou os axudantes do hospital, para que levarsen o corpo. 

Tan pronto como o considerou apropiado, o outro home pediu ser trasladado á cama ao lado da ventá. A enfermeira cambiouno encantada e, tras asegurarse de que estaba cómodo, saíu do cuarto. Lentamente e con dificultade, o home ergueuse sobre o cóbado, para lanzar a súa primeira mirada ao mundo exterior; por fin tería a alegría de velo por si mesmo. Esforzouse para xirarse devagar e mirar pola ventá ao lado da cama e... nada máis que puido ollar unha inmensa parede branca.

O home preguntou a enfermeira que podería ter motivado ao seu compañeiro morto para describir cousas tan marabillosas a través da ventá. A enfermeira díxolle que o home era cego e que non podía ver tan sequera aquela parede, e díxolle: "Quizais só quería animalo"

É unha tremenda felicidade facer feliz aos demais, sexa cal sexa a propia situación. A dor compartida é a metade de pena, pero a felicidade, cando se comparte, é dobre.

Por Juan Bouzas, Ies David Buján.