QUE CHE PARECEU A MARIÑEIRA?

Mónica Fernandes del Pozo, 4ºA

O filme galego de Antón Dobao "A mariñeira" está baseado no libro A mariñeira de Quilmas de Darío Xohán Cabana.

Na miña opinión está bastante ben feita, e merece as mencións e recoñecementos que no seu día lle proporcionaron diversas institucións, tanto galegas como do extranxeiro (de Berlín, Sofía, Houston, etc.). A película fai unha importante reflexión da vida en xeral no transcurso da Guerra Civil Española (1934-1936), pero profundiza no papel que lle tocou desenvolver ás mulleres da época, unha difícil situación que comprendía compaxinar os novos roles que tiñan que asumir moitas delas polos ideais dos seus homes (que na maioría dos casos se víron obrigados a fuxir do seu lugar de residencia para non ser capturados e fusilados, torturados, explotados, etc.) e coa súa anterior situación, nas que se vían privadas das súas liberdades e de certos comportamentos pola súa condición de muller.

Recordoume a dúas cousas: á primeira foi ao libro de "A Solaina" que lín durante a segunda avaliación, o cal abordaba unha historia similar, no que, por exemplo, unha moza tamén ía a agachadas ao monte en busca do seu namorado, que fuxía do bando militar. Esta historia tamén acontecía na Guerra Civil en Galicia, e tamén retrataba as atrocidades acontecidas naquela época. E o outro ao que me recordou foi aos meus avós maternos. En especial á miña avoa, xa que naceu no medio da Guerra, e continuamente fai referencias ao que lle contaran daquela época, xa que eles son de Extremadura, e a súa vila foi unha das máis castigadas do país, pero que por moito que che conten non o imaxinas se non o vives o se non te achegas á verdadera historia, por exemplo, por películas deste estilo.

O único defecto que lle vexo é que a trama non é moi elaborada, é dicir, que a historia en si é moi corrente, describe ben a situación da época pero é porque está ben feita, e se está baseada nun libro como xa citei arriba non sei ata que punto éste será bo.

Raquel García Gómez, 4º A

A película da Mariñeira pareceume bastante boa e moi axeitada para a parte de literatura que estamos a ver, xa que fala das represións e das persecucións dalgúns dos homes.Vemos como morren moitos dos veciños da protagonista e como ela segue sendo forte e levando a diante os seus fillos e axudando á súa amiga mentres os seus homes escaparon monte arriba.

Víase a unha Muller traballadora da época na cal ela falaba o galego e a vez viase o xuíz, as persoas con máis cargos falando en vez de galego o castelán. Vese aí a diferenza de clases e de prestixio das linguas como o estudamos na clase: aparece o prexuízo de que o galego o fala a xente menos instruída do rural (a moza, por exemplo) e por outro lado a xuíz, que fala en castelán.

Non me gustou tanto o final xa que pensei que non ía morrer o marido e menos que ela soupera que morrera pero que seguía indo ao monte onde morrera e mais que levara as súas fillas logo a ensinarlles o sitio onde estaba enterrado.

Gústoume a forma de contalo, que fora a súa afillada, dende a actualidade e motivada polo reocrdo que lle produce a noticia da morte da madriña, a que contaba toda a historia mentres falaba co mozo e compartía a súa dor.

En resumo, a película gustoume bastante e pareceume moi boa elección para a parte que estivemos a estudar, sobre a represión e as persecucións pola defensa duns ideais e dos dereitos do pobo. Ademais tamén se reflexa a diferenza duns que falaban galego e outros castelán.

Alba Rodríguez Carrera, 4º A

Creo que é unha película onde che ensinan cómo eran eses terribles anos nos que transcorreu a Guerra Civil. E como as mulleres tiveron un papel importante tanto nas familias como a nivel político, xa que tiñan que pórlle cara á policía e a administradores dos concellos e demais.

A lingua dos aldeanos era o galego, aínda que naquela época estaba prohibida.

A película ten que ver cun libro que lin na escola, chamado S.O.S. de Carballude, no que pódes encontrar a un avó, mestre republicano, que lle conta o seu neto como tivo que fuxir ó monte por medo ós policías, refuxiarse nunha cova e subsistir grazas a súa irmá, que ía levarlle comida e víveres.

Sara Alonso, 4º A

Esta película está ambientada na época da ditadura de Franco. Aquí discriminábase ó galego e a todo aquel que o falara e non fora importante. As mulleres non eran consideradas importantes e os ricos, curas etc. tratábanas coma obxectos. Se os homes labregos case non tiñan dereitos, as súas mulleres moito menos.

Durante este período todos os homes que se opoñían á ditadura e votaban, co fin de conseguir unha democracia, eran perseguidos e asasinados polos policías ou soldados corruptos.

A única forma de sobrevivir que tiñan os homes, era a de esconderse no monte ata que acabara a guerra. (Como ocorría co avó do protagonista de S.O.S, que se agochaba na mina de Penacova). Os homes agochados sobrevivían grazas as mulleres que arriscaban as súas vidas por axudalos, levándolles alimento e demais recursos.

No filme, a muller ten unha gran importancia xa que despois de atopar ao seu esposo morto, sen dicir nada a ninguén, nin ás súas fillas, foi ela quen levou a cabo todos os incencios, as revoltas e as vinganzas contra a clase alta en nome do seu marido. Isto demostra a importancia das mulleres durante e despois da guerra, xa que a maioría, ao non estar os seus maridos, tiñan que pórse a traballar nos postos dos homes, ou por exemplo ir ó mar, para logo vender o peixe e así sobrevivir.

Grazas aos labores destas mulleres nesta época, agora podemos vivir máis ou menos, nunha sociedade con igualdade de condicións entre homes e mulleres, aínda que sempre quedan cousas por mellorar.